พิมพ์นารา หญิงสาวอายุ 24 ปี แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย ออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปทำงาน เธอทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ เมืองที่เค้าบอกว่าเป็นเมืองหลวง เป็นศูนย์กลางของธุรกิจของประเทศไทย
ที่ทำงานของเธออยู่ใจกลางเมืองที่พลุกพล่านไปด้วยพนักงานบริษัท เธอชอบเดินทางโดยรถไฟฟ้า เพราะว่ามันสะดวกรวดเร็วดี
วันนี้ในรถไฟฟ้าคนยังไม่เยอะ ไม่เบียดเสียดยัดเยียดกันมาก อาจจะเป็นเพราะว่าเธอออกจากบ้านเช้ากว่าปกติ เพราะว่าเธอมีงานเร่งด่วนที่ต้องสะสางให้เรียบร้อย
เมื่อเธอนั่งลง เธอกวาดตาไปมองรอบๆ บางคนก็นั่งหลับ บางคนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ บางคนเอามือถือขึ้นมาเล่น บางคนฟังเพลง บางคนมองจอทีวีบนรถไฟฟ้า
เธอนั่งเงียบๆแล้วฟังชื่อสถานีที่ผ่านไปเรื่อยๆ
"สถานีต่อไป สถานีอโศก"
"Next station Asok"
เธอนั่งคิดอะไรไปเพลินๆ มารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงประกาศ
"Next station Ekamai"
เธอเอ๊ะใจขึ้นมานิดหนึ่ง
"อ้าว...ถึงเอกมัยแล้วหรอเนี่ย ทำไมเราไม่ได้ยินเค้าประกาศสถานี พร้อมพงษ์ สถานีทองหล่อ เลยล่ะ"
แล้วเธอก็คิดอะไรไปเพลินๆอีก มารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงประกาศ
"สถานีต่อไป สถานีอุดมสุข"
"Next station Udomsuk"
เธอรู้สึกตัว และเตรียมตัวลงจากรถไฟฟ้าด้วยความแปลกใจ คิดในใจว่า
"ทำไมถึงเร็วจัง"
"ถึงสถานีที่จะลงแล้ว"
"แต่ว่าไม่เห็นได้ยินชื่อสถานีที่ผ่านไปเลย ตั้งแต่ พระโขนง อ่อนนุช บางจาก ปุณณวิถี"
"มันผ่านหูเราไปได้ยังไง"
"หรือว่าตอนที่เราคิดอะไรเพลินๆ เราไม่ได้ฟัง?"
พิมพ์นาราก้าวเดินออกจากรถไฟฟ้า และเดินไปถึงที่ทำงานอย่างรวดเร็ว เธอเริ่มต้นทำงานอย่างตั้งใจและทำงานเสร็จตามที่ตั้งใจไว้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น