วันพฤหัสบดีที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2560

บทเรียนจากอากาศหนาว

คุณได้รับบทเรียนอะไรจากอากาศหนาว 4-5 วัน ใน กทม.บ้าง??

1.เรารักแสงแดดขึ้นมาจับใจ ตรงไหนมีแสงแดด เราขอพบเป็นการด่วน

2.เราเกลียดสายลมขึ้นมาจับใจ ตรงไหนลมพัดผ่าน เราบ่นเป็นการใหญ่

3.เราได้รู้ว่า อะไรก็ไม่แน่นอน ร้อนมากได้ ก็หนาวมากได้

4.การนั่งมอเตอร์ไซด์ช่วงนั้น เป็นการทรมารผิวหน้าที่บอบบางของเราเหลือเกิน

5.เราเลิกเดินห้างชั่วขณะ หนาวจะแย่ อยู่บ้านดีกว่า ประหยัดเงินด้วย

6.เราได้รู้ว่าการอาบน้ำในหน้าหนาวเป็นความท้าทายระดับสูง (กรณีไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น)

7.เราได้ใช้สมองส่วนความจำในการค้นหาเสื้อกันหนาว
ที่เก็บไว้ส่วนลึกที่สุดในบ้าน นั่งนึกแล้วนึกอีก เอาเก็บไว้ตรงไหนหว่า....
อ๋อ เจอแล้ว...เอาออกมาใส่ 3 วัน อ้าว....ร้อนแล้ว..เก็บเข้าไปเหมือนเดิม

8.บางครั้งสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ในกทม. (เสื้อกันหนาว) ก็เกิดมีประโยชน์ขึ้นมาได้เหมือนกัน

9.ลมหนาวทำให้การกอดกับคนที่เรารัก มีความอบอุ่นขึ้นมาทันที (หมายถึงลูกน่ะ อิอิ)







วันอังคารที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2560

นิทาน : แสงแดดผู้น่าสงสาร

นิทานเรื่อง "แสงแดดผู้น่าสงสาร"

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ดช.แสงแดด อาศัยอยู่กับพระอาทิตย์ ช่วยงานพระอาทิตย์อย่างขยันขันแข็งทุกวัน ตอนเช้าเมื่อพระอาทิตย์เริ่มทำงาน ดช.แสงแดดก็จะตามไปด้วย ช่วยงานไม่ได้หยุด ดช.แสงแดดจะแผ่ความร้อนไปทั่วบริเวณ ทั้งๆที่ทำประโยชน์ให้มากมาย แต่ไม่ค่อยมีคนชอบ ดช.แสงแดดนัก
.
.
บ้างก็บ่นว่า เกลียด ดช.แสงแดด เพราะทำให้ร้อนเหลือเกิน 
บ้างก็บ่นว่า ไปไกลๆเลย ดช.แสงแดด ไม่ต้องมาแถวนี้
.
.
เกือบทุกคน ไม่ชอบ ดช.แสงแดด คอยหลบหน้า หนีหาย ไม่ยอมพูดคุยกับเค้า จะมีเพียง ดญ.ทานตะวันเท่านั้น ที่รักและชอบเล่นกับ ดช.แสงแดด
.
.
“นี่แสงแดด วันนี้เธอแผ่ความร้อน แผ่แดด มาเยอะๆนะ ฉันชอบ ฉันจะได้เจริญเติบโตเร็วๆ" ดญ.ทานตะวันกล่าว
.
.
“ได้ซิ ฉันทำงานทุกวันคู่กับพระอาทิตย์อยู่แล้ว มา...รอรับนะ” ดช. แสงแดดรีบตอบ
.
.
ดช.แสงแดดรู้สึกดีใจ ที่ยังมีเพื่อน ยังมีคนที่รักและเข้าใจในตัวเค้า แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อดญ.ทานตะวันเติบโตเต็มที่ ก็เริ่มเหี่ยวเฉา โรยลาไป ดช.แสงแดด รู้สึกเศร้าใจเป็นอันมาก เพราะไม่มีเพื่อนคุยด้วยเลย

**************************
จนเมื่อลมหนาวพัดผ่านมา หอบเอาความเหน็บหนาวเข้ามาในเมือง ผู้คนเริ่มสวมใส่เสื้อผ้าหนาๆ กระชับเสื้อมั่น เวลาลมพัดผ่าน พวกเค้าเริ่มเดินออกมาจากบ้าน เพื่อมาทักทาย ดช.แสงแดด
.
.
“สวัสดีแสงแดด สบายดีไหม แผ่ความร้อนลงมาเยอะๆนะ ฉันชอบ”
“สวัสดีแสงแดด ฉันชอบเธอ ทำงานดีๆนะ ฉันรอความร้อนของเธออยู่”
“สวัสดีแสงแดด ลงมาเล่นกับฉันบ่อยๆ นะ ฉันรอเธออยู่”
.
.
ดช.แสงแดด แปลกใจมาก ที่อยู่ๆ ผู้คนก็ให้การต้อนรับเค้าเป็นอย่างดี พูดคุยกับเค้า แสดงออกว่าชอบเค้า อยากอยู่ด้วยใกล้ๆ แม้ว่าจะแปลกใจ แต่ดช.แสงแดดก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่เหมือนเดิม เค้าแผ่แสงแดด แผ่ความร้อนไปทั่วบริเวณ เหมือนเดิมที่เค้าเคยทำมา
.
.
“ใจคนนี่เปลี่ยนแปลงรวดเร็วตามไม่ทันจริงๆ” 
ดช.แสงแดดคิดในใจ

วันศุกร์ที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2560

คนขี้อิจฉา

คนเรามักจะคิดอิจฉาคนอื่น












-รู้สึกว่าเค้ามีสิ่งที่เราไม่มี
-รู้สึกว่าเค้าดีกว่าเรา
-รู้สึกว่าเค้าเก่งกว่าเรา
-รู้สึกว่าเค้าโชคดีกว่าเรา
-รู้สึกว่าเค้าหาเงินเก่งกว่าเรา
.
.
ลองหันมามองตัวเอง เรียนรู้ตัวเอง
-ดูว่าเรามีข้อดีตรงไหน
-ดูว่าเราชอบทำอะไร
-ดูว่าเราทำถนัดทำอะไร
-ดูว่าเราเป็นคนอย่างไร
.
.
แล้วจะรู้ว่า การดูตัวเอง
มีความสุขกว่ากันเยอะ
.
.
และไม่แน่ว่า บางที...
อาจจะมีคนแอบอิจฉาเราอยู่ก็เป็นได้...
.

วันศุกร์ที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2560

เช้าวันศุกร์

ตอนที่ทำงานประจำ
ทุกเช้าวันศุกร์ จะรู้สึกว่า
เป็นวันที่มีความสุขมากกว่าวันอื่น
(แม้ว่าวันเสาร์จะทำครึ่งวันก็ตามเถอะ)


















พอมาทำงานส่วนตัว
ก็รู้สึกอีกแบบ คือ ไม่ว่าวันไหน
ก็ต้องทำงาน ทำงาน และทำงาน
.
.
แต่ในบางความรู้สึกก็ยังชอบวันศุกร์
เพราะว่าวันถัดไปจะเป็นวันเสาร์
วันที่ลูกสาวหยุดเรียน
.
.
วันที่ต้องหากิจกรรมให้ลูกทำ
วันที่อาจจะต้องพาลูกออกนอกบ้าน
วันที่อาจจะไม่ต้องทำงานหน้าคอมพิวเตอร์!!
.
.
แล้วคุณล่ะ ชอบวันไหนที่สุด??
คงไม่มีใครตอบว่าชอบวันจันทร์นะคะ
☺️☺️☺️☺️☺️

วันศุกร์ที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2560

ตอนที่ 2 : ตาเรา

ตอนที่ 2 "ตาเรา"

พิมพ์นารา ปิดลิ้นชัก เดินออกจากออฟฟิศเป็นคนแรกๆของเย็นวันหนึ่ง วันนี้เธอทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติ เพราะว่าเธอมาเคลียร์งานตั้งแต่เช้า เธอกล่าวลาเพื่อนๆ แล้วรีบเดินทางไปที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอนัดกับเพื่อนเก่าที่เป็นครูไว้

เธอมาถึงโรงเรียนเวลา 17.50 น. กำลังมองดูเด็กๆ อายุประมาณ 6-10 ปี ที่อาศัยอยู่บริเวณนั้น เล่นกันอย่างสนุกสนาน ทั้งวิ่งไล่จับ, กระโดดเชือก, เตะบอล, ตีแบด, ขี่จักรยาน





ขณะที่ทุกคนกำลังสนุกเพลิดเพลินกับการเล่นกับเพื่อน เสียงนาฬิกาในโรงเรียนดัง เวลา 18.00น. เพลงชาติเริ่มต้นขึ้น....คุณลุงคนหนึ่งเชิญธงลงจากยอดเสา ทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว ทุกคนยืนตรง ยกเว้น....


เด็กชายประถม รูปร่างอวบเล็กน้อย ยังคงขยับไปมา พร้อมกับลูกบอลที่เท้า ไม่รู้ ไม่ชี้ ขณะที่คนอื่นๆ หยุดนิ่ง และยังเตะไปเชื้อเชิญเพื่อนอีก 3 คนให้มาเล่นอีกด้วย



พิมพ์นาราคิดขึ้นมาทันทีว่า 

-เด็กคนนี้ทำไมทำแบบนี้ 
-น่าจะรู้ว่าต้องเคารพธงชาติ
-น่าจะยืนตรงก่อน เล่นทีหลัง


-ไม่รู้จักกาละเทศะเลย

ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด และแอบ "ว่า" เด็กคนนี้ในใจอีกยาว

 

จนเพลงชาติจบลง พร้อมกับความคิดที่หายไป เธอได้ยินเสียงหนึ่งแว่วออกมาว่า "ใจตัวเองไม่ดู กลับไปดูคนอื่น"

เธอยิ้มออกมาอย่างอายๆ และพูดกับตัวเองว่า

"เออ....จริงด้วยนะ" 
"ไม่เห็นใจตัวเอง ที่ตำหนิคนอื่น"
"ไม่เห็นใจตัวเอง หงุดหงิดรำคาญใจ"
"ไปสนใจแต่คนอื่น"


พิมพ์นาราได้ยินเสียงเพื่อนร้องเรียก จึงหันแล้วเดินจากเด็กกลุ่มนี้ไป


************************

บ่อยครั้งที่ "ตา" มองออกไป
กระทบกับสิ่งที่มองเห็น
แปลค่าต่างๆ นาๆ

ใจให้ค่าอะไร กลับมองไม่เห็น
เพราะว่า ไม่มี "สติ" นั่นเอง

**********************